به گزارش داتیکا به نقل از همشهری، استفاده از اینترنت در ایران با عضویت در شبکه اینترنتی دانشگاه وین آغاز شد. سرعت این ارتباط حدود ۹کیلو‌بیت در ثانیه برای کل کشور بود که برای رد و بدل کردن ایمیلهای کاربران محدود شبکه کفایت میکرد.
در سال۱۳۷۲و یک‌سال پس از اتصال دانشگاههای اروپایی به شبکه اینترنت، دانشگاههای ایران نیز به شبکه متصل شدند. هنوز ابعاد جهانی و فراگیر این شبکه جهانی ارتباطی خودش را نشان نداده بود و خیلیها آن را جدی نگرفته بودند و تصور میشد مثل بسیاری از پدیدهها پایان نزدیکی داشته باشد. نخستین رایانهای که در ایران به شبکه جهانی اینترنت متصل شد، در مرکز تحقیقات فیزیک نظری قرار داشت و ما هنوز سالها به راهاندازی «دایال آپ» وتلفنهایی که باید مرکزی در آن سوی مرزها به آن پاسخ میداد تا ما به شبکه متصل شویم، فاصله داشتیم.
امروز بیش از ۷۵میلیون نفر در ایران از طریق تلفنهای ثابت و تلفنهای همراه به اینترنت دسترسی دارند. اینترنت بعد از فراگیری در ایران با مشکل سرعت روبهرو شد. اگر لپتاپ خودمان را در یکی از کشورهای همسایه که از سرعت استاندارد برخوردار هستند باز کنیم، احتمالا از سرعت بالا آمدن صفحات حیرت میکنیم. یکی از جذابیتهای این شبکه جهانی ارتباطات فراهم آوردن امکان رابطه تقریبا نامحدود برای همه است. ما در ارتباط با دیگران تبدیل به «کسی» میشویم و هویت پیدا میکنیم.
کافی است طی یک روز به نقشهای خودمان توجه کنیم و ببینیم چگونه نقشی که بهوسیله آن با دیگران ارتباط برقرار میکنیم در هر زمان از ما آدم دیگری میسازد. آقای مدیرعامل جدی و منظم در محیط کار، هنگام گفتوگو و تفریح با دوستان، گفتوگو با همسرش، گفتوگو با فرزندش یا درددل با دوست قدیمی یا مشاورش چقدر با هم تفاوت دارند؟ این تفاوتها نشان‌دهنده میزان تأثیر روابط در هویت ما هستند. با گسترش بیمانند ارتباطات در دنیای امروزی و به لطف تکنولوژی تازه ارتباطات تعداد نقشهای ما هم گسترش یافتهاند و این تکثر هویت برای هضم و درک، نیازمند زمان است. شاید ترسناک بهنظر برسد اما گریزی از آن نیست. ما به سوی آیندهای نامشخص حرکت میکنیم.
