داتیکا- فیلم‌های زیادی در سراسر دنیا درباره‌ی خبرنگاران و دفاتر روزنامه‌نگاری ساخته شده‌اند. روزنامه‌نگاران حرفه‌ای و مصری که در دل تاریکی‌ها نفوذ می‌کنند تا بالاخره نقاب از چهره‌ی حقیقت بردارند. در حالی که بسیاری از این فیلم‌ها زاییده‌ی تخیل سازندگان فیلم هستند، تعداد قابل توجهی از آن‌ها نوعی مستندنگاری به حساب می‌آیند که در واقع از یک ماجرای واقعی الهام گرفته‌اند و دست به بازسازی آن وقایع می‌زنند.
به گزارش داتیکا یکی از شاخص‌ترین این فیلم‌ها که جایگاه بالایی را در حوزه‌ی فیلم‌های ژورنالیستی و خبرنگاری به خود اختصاص داده، فیلم «همه‌ی مردان رییس‌جمهور» (All the President’s Men) ساخته آلن‌جی پاکولا فیلمساز آمریکایی است. این فیلم که در سال ۱۹۹۶ ساخته شده یک درام سیاسی‌معمایی جذاب و نفس‌گیر است و داستان دو خبرنگار جسور روزنامه‌ی واشنگتن‌پست را نشان می‌دهد که با استفاده از تنها سلاح خود، یعنی رسانه‌ای که در دست دارند، پرده از روی یک فساد سیستماتیک در طبقات بالای روابط دیپلماتیک برمی‌دارند.
دو خبرنگار جوان به نام‌های «باب وودوارد» گزارشگر تازه‌کار واشنگتن‌پست (با بازی رابرت ردفورد) و «کارل برنشتاین» گزارشگر جسور و حرفه‌ای روزنامه که از سن شانزده‌سالگی پا به این عرصه گذاشته است (با بازی داستین هافمن) پس از باخبر شدن از یک سرقت مشکوک پایشان به یک ماجرای سیاسی که بعدها «رسوایی واترگیت» نام گرفت، باز می‌شود. رسوایی واترگیت مجموعه اتفاقاتی است که در سال ۱۹۷۲ در هتلی به همین نام در واشتگتن اتفاق افتاد.
ماجرا از این قرار است که در طول انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا چند نفر از ماموران اف بی‌آی شبانه و مخفیانه به محل استقرار ستاد انتخاباتی حزب دموکرات می‌روند و در آن‌جا دستگاه‌های شنود کار می‌گذارند. با دستگیری این چند نفر به عنوان سارق، دو روزنامه نگار واشنگتن‌پست به ماجرا علاقه‌مند می‌شوند. تلاش این خبرنگاران تا جایی پیش می‌رود که در نهایت به استعفای «ریچارد نیکسون» رییس‌جمهور وقت آمریکا و متهم شناخته‌شدن دایره‌ای از مردان نزدیک به ریاست‌جمهوری می‌انجامد.
این فیلم ۱۳۸ دقیقه‌ای آلن‌جی پاکولا توانست درک عمومی و تصور مردم آمریکا را از حرفه‌ی روزنامه‌نگاری تغییر دهد. در این فیلم خبرنگاران همچون قهرمانانی هستند که می‌توانند با وجدان آگاه خود ناراستی‌های مردان قدرت را برملا کرده و روند تاریخی یک کشور را تغییر دهند.
ایده‌آل ترین تصویری که از یک خبرنگار انتظار می‌رود این است که به جناحی وابسته نباشد و در زمانی که اخبار دروغ به طور پیوسته در جامعه تولید و بازتولید می‌شود، از افشای حقیقت و همراهی عدالت دست نکشد. در این فیلم باب وودوارد و کارل برنشتاین با اینکه اشتراکات شخصی محدودی با هم دارند اما برای رسیدن به هدفی مشترک با هم همراه می‌شوند . مثلا وودوارد یک سفیدپوست پروتستانی است در حالی که برنشتاین یهودی تبار است یا اینکه وودوارد فرزند یک جمهوری‌خواه است در حالی که همکار او خود را به عنوان یک لیبرال رادیکال معرفی می‌کند. اما هنگامی که هدف، کشف حقیقت است این دو دیگر به گرایشات شخصی یکدیگر اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها تنها برای هدف مشترک تلاش می‌کنند.
یکی از نکات ویژه‌ی شخصیت‌پردازی کاراکترها نیز همین است. در این فیلم هیچ‌گونه پیشینه‌ی دقیقی از این دوخبرنگار و داستان‌های شخصی‌شان ارائه نمی‌شود. آن‌ها در طول این فیلم تنها دو خبرنگار زبده و حرفه‌ای باقی می‌مانند.
