به‌گزارش پایگاه خبری داتیکا،ترس از ناشناخته‌ها، از دست دادن کنترل و تهدیدهای خارجی، مضامین رایجی هستند که در فیلم‌های ترسناک به چشم می‌خورند. به‌عنوان مثال، در دوران جنگ سرد، فیلم‌های ترسناک بسیاری با موضوع حمله موجودات فضایی یا جهش‌های ژنتیک ساخته شدند که بازتابی از ترس مردم از جنگ هسته‌ای و تهدیدهای کمونیستی بود یا در سال‌های اخیر، با افزایش نگرانی‌ها در مورد تغییرات آب‌وهوایی، فیلم‌های ترسناک با موضوع فجایع طبیعی و نابودی محیط‌زیست محبوبیت بیشتری پیدا کرده‌اند.
سینمای وحشت، علاوه بر بازتاب ترس‌های اجتماعی، به‌عنوان دریچه‌ای برای تخلیه هیجانات منفی نیز عمل می‌کند. در شرایط بحرانی، مردم به دنبال راهی برای رهایی از ترس، خشم و ناامیدی هستند و فیلم‌های ترسناک می‌توانند این فرصت را فراهم کنند. تماشای این فیلم‌ها، به افراد کمک می‌کند تا با ترس‌های خود روبه‌رو شوند و احساس کنترل بیشتری بر آنها داشته باشند. همچنین، هیجان و آدرنالینی که در هنگام تماشای فیلم‌های ترسناک تجربه می‌شود، می‌تواند به‌عنوان نوعی سرگرمی و راه فرار از واقعیت‌های تلخ عمل کند.
علاوه بر این، سینمای وحشت می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی نیز مورد استفاده قرار گیرد. برخی از فیلم‌های ترسناک، از طریق داستان‌های خود، به نقد مسائل سیاسی و اجتماعی می‌پردازند. برای مثال، فیلم «شب مردگان زنده» (۱۹۶۸) ساخته جورج رومرو، به‌عنوان نقدی بر نژادپرستی و خشونت در آمریکا تفسیر شده است. از این‌رو می‌توان گفت فیلم‌های ترسناک می‌توانند مانند آینه‌ای، نقاط ضعف و ترس‌های جامعه را به نمایش بگذارند.
بازگشت ترامپ به عرصه سیاست، موجی از نگرانی را به‌ویژه در طبقه روشنفکر جامعه و هنرمندان ایجاد کرده است. این اضطراب نه فقط در جبهه‌گیری سینماگران، که در گرایش به گونه‌ای خاص از ساخت فیلم‌ها نیز خود را نشان داده است. مواجهه با مرد دیوانه ساسیت حتی از ماه‌ها قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری خود را نشان داد و تعدادی از فیلمسازان را بر آن داشت تا در لفافه فیلم‌های ژانر ترسناک سراغ بحران‌های اجتماعی و هویتی بروند و اکنون این فیلم‌ها راهی سینماها شده‌اند تا به تماشاگران اجازه دهند ترس‌های آخرالزمانی خود را در آغوش گرم سینما تماشا کنند. برخی از این فیلم‌ها در حالی که هالیوود با بحران هویت دست و پنجه نرم می‌کند و آینده‌ای مبهم را در انتظار خود می‌بیند، فرصتی برای اندیشیدن به ترس‌های جمعی و مواجهه با چالش‌های پیش‌رو فراهم کرده‌اند. این آثار به قول اریک کوهن، یادداشت‌نویس هالیوود ریپورتر، گویا به شکلی ضمنی هشدار می‌دهند که شیطان همیشه در میان ما حضور دارد و زمانی که اصلا انتظارش را نداریم، می‌تواند از پنجره نفوذ کرده و حتی هوشیارترین افراد را تسخیر کند. اما در عین حال، این فیلم‌ها، امید را نیز زنده می‌کنند؛ امیدی که می‌گوید آینده، بدون توجه به هزینه‌ای که پرداخت می‌کنیم، ارزش جنگیدن دارد.
اگر کمدی‌های اسکروبال در دوران رکود بزرگ، مرهمی بر زخم‌های مردم بود، این روزها، آمریکایی‌ها نیاز به فریاد دارند؛ فریادی که در تاریکی سالن‌های سینما و در مواجهه با هیولاهای ذهنی و واقعی، سر داده می‌شود. فیلم‌هایی مانند «ترساننده۳»، «لبخند۲»، «نوسفراتو» و «ماده» تنها نمونه‌هایی از این موج ترسناک هستند. فیلم‌هایی که هر کدام به نوعی، بازتاب‌دهنده ترس‌های عمیق جامعه آمریکا هستند.
ترساننده ۳ «Terrifier ۳»؛ خشونت بی‌هدف در عصری پر از خشم
این فیلم به نویسندگی و کارگردانی دیمین لئونتر در ژانر وحشت، با فروش خیره‌کننده‌اش، نشان داد که مخاطبان سینما، تشنه خشونت بی‌هدف و بی‌معنا هستند. در عصری که خشم و ناامیدی در آن موج می‌زند، این فیلم، گویی فرصتی برای تخلیه این هیجانات منفی است. دلقک قاتل فیلم، نمادی از نیرویی شیطانی است که بدون هیچ انگیزه‌ای، قربانیان خود را سلاخی می‌کند؛ نمادی از خشونت بی‌منطقی که گویی در جامعه ریشه دوانده است.
لبخند ۲ «Smile ۲»؛ تله‌های شهرت و خودشیفتگی آنلاین
این فیلم به نویسندگی و کارگردانی پارکر فین با زنده کردن هیجان‌های آزاردهنده قسمت اول، به سراغ تله‌های شهرت و خودشیفتگی آنلاین می‌رود. روح شیطانی فیلم، از طریق لبخندی ترسناک، قربانیان خود را به خودکشی وادار می‌کند؛ گویی شهرت و محبوبیت، بهایی گزاف دارد و در نهایت، به نابودی فرد منجر می‌شود. پایان کارتونی فیلم، با مرگی در برابر جمعیت، این سوال را مطرح می‌کند که آیا باید به بهای مرگ، خودمان را سرگرم کنیم؟
نوسفراتو «Nosferatu»؛ کابوس از دست دادن کنترل
این فیلم گوتیک به نویسندگی و کارگردانی رابرت اگرز با الهام از اسطوره خون‌آشام، به سراغ ترس از دست دادن استقلال بدنی و کنترل بر زندگی می‌رود. کنت اورلوک، خون‌آشامی که بیماری را در دهکده‌ای دورافتاده منتشر می‌کند، نمادی از تهدیدهای خارجی و نیروهای شیطانی است که قصد تسخیر و نابودی دارند. این فیلم، با زیرمتن‌های سیاسی و اجتماعی، به نقد سیاست‌های دوران ترامپ در مورد حقوق زنان و مدیریت بحران کووید-۱۹ می‌پردازد.
ماده «The Substance»؛ وحشت پیری و زوال
این فیلم به نویسندگی و کارگردانی کورالی فارژا با تمرکز بر دفرمه‌شدن بدن و پیری در زنان، به سراغ ترس‌های وجودی و اضطراب‌های ناشی از تغییرات جسمانی می‌رود. این فیلم، گویی فریادی است علیه استانداردهای زیبایی و فشارهای اجتماعی که زنان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد
منبع: دنیای اقتصاد
