داتیکا- مسابقه تلویزیونی (کوئیز شو) محصول سال ۱۹۹۴، از ساخته‌های خوب رابرت ردفورد، بازیگر و فیلمساز آمریکایی است. این فیلم که به رسوایی تخلفات یک مسابقه‌ی تلویزیونی در شبکه NBC می‌پردازد بر اساس کتاب خاطرات «دیک گودوین» معاون سابق جان کندی که در آن سال‌ها به عنوان وکیل در یکی از بخش‌های کنگره کار می‌کرد، ساخته شده است. این فیلم نشان می‌دهد که ارزش‌های سرمایه‌داری و بحران اخلاقی در جهت دریافت سود بیشتر، چگونه در تار و پود رسانه ها خصوصا تلویزیون رسوخ می‌کند، به نحوی که افراد به خاطر حفظ موقعیت خود و به دست آوردن پول بیشتر از هیچ کار غیراخلاقی فروگذار نیستند.
رسوایی بزرگ پیرامون تقلب در مسابقه‌ای با نام «بیست و یک» اتفاق می‌افتد. یک مسابقه‌ی پرطرفدار تلویزیونی که در ان نخبگانی با دانش عمومی قوی به پرسش‌های پیش رو جواب داده و در نهایت برنده‌ی پول هنگفتی می‌شوند. ماجرا از جایی آغاز می‌شود که تهیه‌کنندگان برنامه از برنده‌ی بلامنازع مسابقه‌ی بیست و یک، «هربرت استمپل» با بازی درخشان جان تورتورو، درخواست می‌کنند که به یک سوال آسان، جواب غلط دهد و خود را از دور بازی‌ها حذف کند.
استمپل که از یک خانوده‌ی فرودست و یهودی‌تبار است، با وجود سواد و هوش سرشارش، تنها به امید وعده‌ی دریافت شغل مناسبی در تلویزیون، خود را از دور مسابقات حذف می‌کند. پس از آن تهیه‌کنندگان برنامه، «چارلز وان‌دورن» با بازی رالف فاینز را جایگزین استمپل می‌کنند. به این خاطر که وان‌دورن، جذاب، سفیدپوست، استاد دانشگاه و از یک خانواده‌ی مشهور است و بهبر این اساس می‌تواند مخاطبان بیشتری را به سمت تلویزیون بکشاند. در این میان بازپرس کنگره «دیک گودوین» با بازی راب مورو، مامور می‌شود تا درباره تخلفات تلویزیون تحقیقاتی بکند. او در طول این تحقیقات متوجه می‌شود که در حقیقت مسابقه‌ای وجود ندارد و مسابقه دهنده‌ها جواب‌ها را از قبل دریافت کرده‌اند و به دلخواه تهیه‌کنندگان از دور بازی‌ها حذف شده‌اند.
ماجرای این رسوایی مربوط می‌شود به دوران فروپاشی عصر طلایی تلویزیون و دورانی که مسابقات تلویزیونی در ایالات متحده آمریکا همه‌گیر بودند و البته جنجال‌های زیادی را نیز به دنبال داشتند. رابرت ردفورد در این فیلم سعی دارد تا واقعیت‌های تاریک موجود در زیر پوشش فرهنگ درخشان امریکای پس از جنگ را به همگان نشان دهد. اینکه چگونه ارزش‌های سرمایه‌داری در رسانه‌ای چون مسابقات تلویزیونی به تقویت کلیشه‌هایی چون نژادپرستی دامن می‌زند که برایشان سودآور است. از طرف دیگر این فیلم نقد ارزش‌های دروغینی چون برابری و شایسته‌سالاری است که عملا جایی در میان افراد جامعه ندارد. در حقیقت، افراد نه به خاطر شایستگی‌ها و توانایی‌هایشان بلکه بر اساس ظاهر، جنیست، نژاد و طبقه‌ی اقتصادی و اجتماعی‌شان طبقه‌بندی می‌شوند.
فیلم مسابقه تلویزیونی توانست نظر مثبت منتقدان زیادی را جلب کند و برای چندین جایزه از جمله اسکار بهترین فیلم و چندین جایزه گلدن گلوب، نامزد دریافت جایزه شود. علی رغم این اتفاقات، مردم از این فیلم استقبال قابل توجهی به عمل نیاوردند و فیلم حضور ناموفق و ناامیدکننده‌ای در گیشه داشت. با این وجود مسابقه تلویزیونی همچنان جزو فیلم‌های خوب رابرت ردفورد است که تماشای آن تجربه‌ی خوبی خواهد بود.
