داتیکا- تاکنون بحث‌ها و تحقیقات مختلفی بر روی رسانه‌ها در رابطه با بازنمایی تصویر واقعی افراد و گروه‌های مختلف صورت گرفته است. در این زمینه، اریکا شارر، استاد ارتباطات دانشگاه امهرست ماساچوست، بر روی بازنمایی تصویر واقعی پدران در سریال‌های کمدی کار کرده و بخشی از نتایج مطالعاتش را در وب‌سایت کانورسیشن منتشر کرده است. وب‌سایت ترجمان نیز این مطلب را تحت عنوان «چرا پدرهایی که در سریال‌های کمدی می‌بینیم اینقدر دست‌و‌پاچلفتی هستند؟» با ترجمه‌ی مهدی صادقی منتشر نموده که متن پیشِ رو چکیده‌ای از همین ترجمه است.
در حالی که پدرهای امروزی، بیشتر از همیشه برای خانواده‌هایشان وقت می‌گذارند، تحقیقات جدید نشان داده‌اند که در کمدی‌های امروزی پدرها بیش از همیشه مسخره می‌شوند. به عنوان مثال آن‌ها اغلب آدمی بی‌کفایت، احمق با رفتارهای بچه‌گانه، همراه با نصیحت‌های بی‌ثمر و وسواس‌های خنده‌دار تصویر شده‌اند. اما همیشه وضعیت این‌طور نبوده است. مثلا در سریال‌های کمدی‌ای که دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی ساخته می‌شد؛ پدرها اغلب آدم‌هایی جدی، متین و دانا بودند.
در کلیشه‌هایی که سریال‌های کمدی از پدران به نمایش می‌کشند؛ چنین بنظر می‌رسد که گویی مردان به طور ذاتی مناسب فرزندداری نیستند. در نتیجه پدران واقعی نادیده گرفته می‌شوند. همچنین در خانواده‌هایی که پدر و مادر هر دو حضور دارند، این ایده را تقویت می‌کند که مادران باید سهم بیشتری در فرزندپروری برعهده بگیرند. این الگو مطابق اظهارنظری است که مَت راش، منتقد تلویزیون تی‌وی گاید، بیان کرده است. او در سال ۲۰۱۰ نوشت: «اوایل چنین بود که پدرها همه چیز را می‌دانستند و بعد کم‌کم چنین شد که گفتیم نکند پدرها اصلا چیزی بلد نباشند؟».
در یکی از تحقیقات انجام شده، نشان داده شده است که پدران در سریال‌های کمدیِ جدیدتر، در مقایسه با سریال‌های کمدیِ قدیمی‌تر، بیشتر موضوع شوخی و خنده قرار گرفته است. از طرف دیگر، هرچه جلوتر آمده‌ایم مادرها کمتر مورد تمسخر قرار گرفته‌اند. این می‌تواند شاهدی باشد بر اینکه تصویر فمینیستی زنان هرروز پررنگ‌تر شده و این تصویر با حضور بیشتر آن‌ها در میدانِ کار همزمانی پیدا کرده است.
در پژوهشی دیگر نشان داده شده است که در سریال‌های کمدی اخیر پدران کمتر در مقام سرپرست ظاهر شده‌اند؛ همچنین در سریال‌های کمدی‌ای که از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ ساخته شده‌اند آنجایی که پدرها در مقام سرپرست بوده‌اند در ۵۰ درصد موارد آدم‌هایی ابله و خنده‌دار نمایش داده شده‌اند؛ این درحالی است که این عدد در سریال‌های کمدی دهه‌ی ۹۰ میلادی ۳۱ درصد و در سریال‌های کمدی دهه ۸۰ میلادی ۱۸ درصد بوده است.
اینکه رسانه‌های سرگرم‌کننده چقدر واقعیت را درست بازتاب می‌دهند یا آن را دستکاری می‌کنند، سوالی است که همیشه در رشته‌ی ارتباطات و مطالعات رسانه مطرح بوده است. نقش پدری در دنیای واقعی با تغییرات زیادی همراه بوده است، بااین‌حال شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این تغییرات چالش‌هایی را نیز ایجاد کرده است. اکثر پدران احساس می‌کنند که زمانی کافی برای فرزندانشان اختصاص نمی‌دهند؛ و دلیل اصلی‌اش را هم اغلب مسئولیت‌های شغلی ذکر می‌کنند. تنها ۳۹درصد پدران احساس می‌کنند که در پرورش فرزندانشان موفق عمل کرده‌اند. این احتمال وجود دارد که محتوای سریال‌های کمدی، که در آن‌ها پدر، آدم ابله و بازنده‌ای است، حس خودانتقادی مردان را تقویت کرده باشد.
به هر صورت از آن‌جا که تصاویر تلویزیونی هرگز نخواهند توانست گستره و پیچیدگیِ پدر بودن را به تصویر بکشند، حداقل نویسندگان سریال‌های کمدی این امکان را دارند که بهتر عمل کنند و از استعاره‌ی پدر ابله، که هرروز بیشتر از مد می‌افتد، فراتر بروند.