در عصر دیجیتال، تنهایی به عنوان یک واقعیت جدید ظاهر شده و این پدیده تحت تأثیر فناوری‌ها و تغییرات اجتماعی نقش بیشتری پیدا کرده است. یکی از جوانب این تنهایی، افزایش تعاملات مجازی در مقابل کاهش تعاملات حضوری است. شبکه‌های اجتماعی و وسایل ارتباطی الکترونیکی، اگرچه ارتباطات را به سطح جدیدی ارتقاء داده‌اند، اما ممکن است در عین حال، احساس تنهایی را در افراد به وجود بیاورند. این رشد سریع فناوری و افزایش دسترسی و استفاده از تکنولوژی باعث ایجاد فاصله میان افراد در دنیای واقعی شده است. و از طرفی بسیاری از تحقیقات حوزه رسانه و آسیبهابی اجتماعی بیانگر این واقعیت هستند که ، اعتماد به ارتباطات مجازی ممکن است باعث کاهش تعاملات اجتماعی در محیط‌های فیزیکی شود و در نتیجه، افراد تنهایی پیچیده‌تری را تجربه کنند.
در این دنیای پرتکنولوژی، تبادل اطلاعات و ارتباط با دیگران به سهولت امکان‌پذیر است. اما، گاهی اوقات این تبادلات می‌تواند جایگزین تعاملات حضوری و گفتگوهای عمیق‌تر نشود. این موضوع می‌تواند احساس تنهایی در افراد را تشدید کند، زیرا ارتباطات اجتماعی از نظر عاطفی و انسانی به شکل کامل قابل جایگزینی توسط تکنولوژی نیستند.
به علاوه، افزایش تحرک اجتماعی در فضای مجازی و پیدا کردن ایده‌آل‌ها در آنجا، ممکن است باعث احساس عدم رضایت و تنهایی شود. اجتماعات آنلاین، گاهی اوقات نمایانگر زندگی‌های خوشبخت و موفق به نظر می‌رسند و این ممکن است باعث ایجاد احساس تنهایی در افراد شود که احساس می‌کنند به اندازه کافی موفق یا خوشحال نیستند
تعامل با محیط اطراف و ایجاد ارتباطات حقیقی در جوامع حقیقی می‌تواند به کاهش تنهایی کمک کند. استفاده هوشمندانه از تکنولوژی و تعادل میان ارتباطات مجازی و حضوری، می‌تواند به ارتقاء کیفیت روابط انسانی و جلوگیری از افزایش تنهایی کمک کند.
